Fiksi Mini

Nyusul Nu Mulang

 Geus sasabara bulan Mang Jum’an hirup nyorangan. Ray, beurang gawé ukur ka sawah, reup peuting ngan hulang-huleng. Beretek! Beurit, lumpat ka hareupanana semu anu ngajak ocon.  Mang Jum’an haré-haré. Pikirana kumalayang ka pamajikan. Gep! Kana cempor,  léos ka pangkéng. Karék gé ngagéléhé! Breg! Hujan dibarengan ku barasatna kilat jeung beledug sora guludug, nu handaruan.  Reup! Cempor pareum, katiup angin,  nu asup kana sela-sela bilik. Karayaaap! Gep! Kana panékér, sut disundutkeun kana cempor. Burinyay! Beledug! Guludug datangna nyakaliguskeun. Cleng! Cempor nu keur dicekel mecleng, minyak tanahna mancawura. Guuur! Palupuh kaduruk! Bakating ku gugup, krup! Dirungkup ku simbut. Seuneu tambah ngagegedur. Belecet! Ka dapur. Jedak! Tarang kana tihang. Bruk! Sorondoy dapur nambru  ninggang sirah Mang Jum’an. Leng! Les teu inget dibumi alam. Bray! Beunta, “Wilujeng sumping Kang!” ceuk pamajikana  bari ngais orok, nu opat bulan ka tukang,  geus miheulaan mulang ka kalanggengan.

Pangeusi Kolong Golodog

Harita poé juma’ah, indungna Undi keur gegesut, sagala dikumbah teu sirikna cocotom gé disikat. “Ma! Mana sandal uing?” ceuk Undi. “Tuh…, keur didaraykeun!” témbalna. “Eueueuh! Angger ari geus kudu maké butut téh! Nu alus mana, Ma?” Undi rada rungsing. “Iyeuh! Sujang! Ulah hayang maké anu weuteuh ka masjid mah, nu penting beresih!” indungna mapagahan. “Panan cenah saur ustad gé, pami badé salat, kudu maké nu alus komo maké seuseungitan mah!’’  bari ngajangilek. “Sujaaang! Déngé ku manéh! Waktu make sandal alus gening kalahka leungit, jung gera indit kadituh! Yeuh duit keur kéncléngna.” Léos Undi indit ka masjid dibarengan ku bapana. 

Naur Catur

Lapat-lapat, lambak gumulung di tengahing sagara. Jeleguuur! Léb! Nyéblok, maseuhan kikisik. Batu karang siga anu ngagupayan, ngahiap raga, anu keur nandang tunggara. “Kang! Kuring datang, seja naur catur, mayar carita baheula. Nu pernah dikedalkeun di ieu tempat. Urang duaan badé sasarengan salawasna. Nyanggakeun! Diri abdi, tawis katresna ka Akang.” Ngeuleuyeung…, nyampeurkeun lambak nu keur motah. Brus! Leeep! Leeep, beuki tengah! Kedewek! Suku aya nu ngabedol. Lep! Les! Bagja kokojayan jeung manéhna.